Ik ben opgegroeid in een gelovig gezin, maar regelmatig naar de kerk gingen we niet. Mijn vader groeide op in een zwaar gereformeerd gezin waar de kerk meerdere keren per zondag een plicht was en hij verwaarloosd werd. Hij leerde vooral dat iedereen zondig was en niet dat God hem liefhad. Met de kerk had hij dus niet zoveel.

In de pubertijd ging ik steeds vaker met een vriendin naar de Hervormde Kerk. Nadat ik lid was geworden van een jeugdkoor kwam ik terecht in de Gereformeerde Kerk. Door de diensten daar en de bijbel studies van het Jeugdkoor werd ik wat meer geraakt door het geloof en besloot ik belijdenis te gaan doen.

Toen kwamen de twijfels. Ben ik wel goed genoeg om dat te mogen doen? Geloof ik wel echt? De dominee verzekerde me dat ik absoluut goed genoeg was.

Toen werd onze dochter Daphne zwaar depressief. En gaf zij aan dat ze graag naar de Christengemeente wilde en zich wilde laten dopen

Ondanks goede voornemens zakte het kerk bezoek en het bezig zijn met het geloof weer af. Toen werden onze twee kinderen geboren. Die ik zeker wilde laten dopen. Waarbij ik me voornam om ze echt te gaan betrekken bij de gemeente door wat actiever deel te nemen aan de activiteiten van de gemeente en vaker de kerkdiensten te bezoeken. Ik zou dat wel even anders doen dan mijn ouders dacht ik nog.

Helaas is dat niet gelukt. En verviel ik weer in het steeds minder vaak bezoeken van de kerkdiensten en was ik in dagelijks leven ook niet zoveel bezig met God.
Toch vroeg ik me regelmatig af hoe ik me moest bekeren en door bepaalde preken of lezen van bepaalde boeken ging ik daar weer meer over nadenken, maar bij mij gebeurde niks wat een bevestiging was dat het niet voor mij was weggelegd.

Toen werd onze dochter Daphne zwaar depressief. Zij gaf aan dat ze graag naar de Christengemeente wilde en zich wilde laten dopen. De volwassen doop was uiteraard helemaal nieuw voor mij. Maar ik stond open voor alles wat haar kon helpen en alleen maar dankbaar dat ze kracht en steun kreeg van God in haar enorm diepe dalen.

De begeleiding rondom de doop was ook enorm goed, maar toen gesproken werd over geestelijke strijd, dacht ik ‘waar ben ik nu toch in beland?’. Ik had me hier nog nooit mee beziggehouden.
Uiteindelijk heb ik besloten met Daphne de introductiekring bij de Christengemeente te gaan volgen, omdat ik telkens geraakt werd door de aanbidding van het muziekteam. Uiteraard nog steeds in mijn achterhoofd denkend dat iedereen een beter geloof had dan ik. En mezelf eigenlijk niet goed genoeg voelend. Dit heb ik tijdens de introductie kring uitgesproken en er volgende fijne gesprekken.

Totdat Daphne vertelde dat ze bevrijding had ontvangen van God. Allereerst vond ik het zo fijn dat ze eindelijk echt genezen was van depressies, complexe PTSS, angsten, nachtmerries, en noem maar op.

En toen kwam Corona. Ik vind het lastig om aan te haken bij een grote groep. Ik vind het vooral fijn om kat uit de boom te kijken en de diensten bij te wonen. Maar echt gesprekken voeren of op iemand af stappen vind ik lastig. Thuis de diensten kijken was dus erg makkelijk. Voor Corona lukte het vrij goed om zeer regelmatig naar de dienst te gaan maar na Corona niet meer.
Ik ging bijna niet meer naar de diensten en thuis kijken werd ook steeds minder. De drempel om weer naar de dienst te komen werd steeds groter.

Totdat Daphne vertelde dat ze bevrijding had ontvangen van God. Allereerst vond ik het zo fijn dat ze eindelijk echt genezen was van depressies, complexe PTSS, angsten, nachtmerries, en noem maar op. Maar uiteraard was er mijn nuchtere nederlandse brein die toch wel wat twijfels bracht wat ik daar allemaal van moest vinden. Ik ben me toen gaan verdiepen in de wereld van demonie. Hoe meer ik erover leerde, hoe meer ik me begon te beseffen dat demonie en het uitdrijven daarvan niet alleen iets is van 2000 jaar geleden maar dat we de opdracht hebben om deze gave van de Heilige Geest
ook nu te gebruiken. Ook ben ik me verder gaan verdiepen in de doop. Ook allemaal onderbouwd met bijbelteksten waarin duidelijk is dat de waterdoop samenhangt met bekering.

Handelingen 2:38 En Petrus zei tegen hen: Bekeer u en laat ieder van u gedoopt worden in de Naam van Jezus Christus tot vergeving van de zonden en u zult de gave van de Heilige Geest ontvangen.

De doop was geen optie maar een opdracht!

Tijdens het lezen over de doop raakte ik steeds meer overtuigd dat ik het dan wilde zoals in de Bijbel, waar 3000 mensen op 1 dag gedoopt werden. Zonder allerlei voorbereidingen en rituelen maar gewoon simpel. Dit heb ik aangegeven bij Daphne. Zij reageerde toen, maar dat hoeft ook niet. Ik kan je samen met Amber ook dopen, in het zwembad in de tuin.

Dat is natuurlijk helemaal bijzonder. Gedoopt worden door je eigen dochter. Maar nog steeds stelde ik het uit, niet alleen omdat het zwembad water nog veel te koud was, maar vooral omdat ik er nog niet klaar voor was.

Ik heb Daphne gevraagd of we niet een keer naar een bevrijdingsdienst konden gaan. Ik had het gevoel dat er blokkades zaten tussen God en mij en dat het daarom niet lukte om een relatie op te bouwen. Naast dat ik veel te weinig tijd met God doorbreng. Daphne stuurde mij wat datums door van diensten van House of Acts maar er was geen datum bij dat we samen konden gaan. Maar wel een waarop ik alleen kon gaan. Eigenlijk helemaal niks voor mij. Ik had geen idee waar ik terecht zou komen maar kreeg het gevoel dat ik daar heen moest gaan. Met het idee in een vol gebouw terecht te komen waar ik stilletjes achterin kon gaan zitten om te kijken wat er ging gebeuren.

Afgelopen dinsdag in mijn eentje naar Den Bosch gereden waar ik uitkwam bij een woonhuis. Ik dacht eerst dit kan niet goed zijn en anders ga ik naar huis. Maar mijn gevoel besliste anders en uiteindelijk heb ik aangebeld met de vraag of ik op het juiste adres was. Dit bleek zo te zijn. Het bijzondere is dat ik normaal gesproken ongezonde spanning heb als ik ergens heen ga. Zoals bijvoorbeeld ook voor het koffieschenken hier in de kerk. Maar eigenlijk voor alles. En dat ik daar dinsdag dus geen last van had. Natuurlijk vond ik het wel spannend maar dan een gezonde spanning. Bij binnenkomst even voorgesteld en werd me gelijk gevraagd of ik last had van minderwaardigheid. Ja dus. Er zouden nog twee mensen komen maar die zijn niet op komen dagen. Na een tijdje te hebben gesproken over mij en mijn ouders en uiteraard over God en demonie ben ik volledig bevrijd.

Na bijgekomen te zijn van een hele heftige ervaring kreeg ik de vraag of ik wilde spreken in tongentaal.

Als ik van te voren had geweten dat ik daar alleen zou zijn zou ik niet gegaan zijn maar wat een bevrijding. Ik ben er heel open in gegaan met het idee ik weet niet wat ik er mee aan moet maar ik laat het maar gebeuren. En uiteraard ook dit zal niet voor mij zijn weggelegd. Maar er is zeker veel gebeurd. En uiteindelijk heb ik de Heilige Geest mogen voelen. En heb ik eindelijk de rust dat ik oprecht geloof en bekeerd ben want anders zou ik de Heilige Geest niet hebben kunnen ontvangen.

Na bijgekomen te zijn van een hele heftige ervaring kreeg ik de vraag of ik wilde spreken in tongentaal. Ik was dit in de boeken en video’s wel tegengekomen maar geen idee wat ik me daar bij voor moest stellen. Maar oke ik ben er nu toch. De middag is toch al bizar dus ik wil het wel proberen. Maar dat kan ik natuurlijk echt niet. Nogmaals geen idee hebbende wat dat eigenlijk inhield. Ik moest beginnen met A klank en kijken wat er gebeurde. En er rolden hele zinnen uit. Echt zo bizar.
Daarna kreeg ik de vraag of ik lichamelijke klachten had. Nou zit mijn nek regelmatig enorm vast en dat is afgelopen weken weer. Toen kwam de vraag zijn je armen wel even lang?

Ik heb hier een keer tijdens een dienst een getuigenis gehoord van iemand over het groeien van een been. Toen dacht ik echt ja ja. Dat gaat me iets te ver.

Maar goed mijn ene arm bleek iets korter. Wil je dat we daarvoor bidden. Ach dat kan er ook nog wel bij. Doe maar. En ik voelde hem gewoon langer worden. Het is echt gebeurd. Het blijft allemaal nog erg onwerkelijk.

Er zaten dus inderdaad blokkades die mij weg hielden bij God. Nu ik hier van bevrijd ben stond niks me meer in de weg om me te laten dopen. En dit is gisteren gebeurd.
God is groot en genadig. Prijs de Heer (dit is dus ook niks voor mij om uit te spreken maar na alles wat er gebeurd is kan ik niet anders).
Ik sta nog maar aan het begin. De aanvallen van de duivel om weer terrein te winnen zijn heftig. Ik moet hier nog mijn weg in gaan vinden. Maar deze stap is gezet. Niet in eigen kracht. God is hard aan het werk geweest de afgelopen tijd. En er zullen nog veel mooie dingen gaan gebeuren. Hallelujah

Sandra